Μικρός αριθμός δειγμάτων είδους, το οποίο κάποτε εθεωρείτο μικρόσωμη & διαφορετικού σχήματος ποικιλία του κοινού συγγενούς Cerithiopsis tubercularis. Οπως σε όλα τα μέλη της οικογένειας, η μετάβαση από την πρωτοκόγχη στην τελεοκόγχη γίνεται απότομα με την εμφάνιση του πλήρους αναγλύφου (άν και αφθονούν δείγματα - όπως της φωτογραφίας - στερούμενα πρωτοκόγχης λόγω απώλειας αυτής). Η τελεοκόγχη έχει σχήμα φιάλης, έως 6 ελαφρώς κυρτούς ελιγμούς με διάμετρο διπλάσια του ύψους, ραφές βαθουλωτές, τελικό ελιγμό 40 % περίπου του ολικού ύψους, βάση ταχέως απομειούμενη με σαφή λαιμό, άνοιγμα οβάλ με πολύ κοντό κανάλι & κεκλιμμένο ως προς τον άξονα του οστράκου, εξωτ. χείλος λεπτό και κροσσωτό στο περίγραμμα (σαν "ξεφτισμένο" λόγω των σπειροειδών), άτρακτο ευθεία με φαρδύ & παχύ τύλο, καθώς και βαθύ, στενό σιφώνι. Η εξωτ. επιφάνεια διαθέτει ανάγλυφο από μετρίου πάχους, ευθείες αξον. ραβδώσεις (που βαίνουν αυξανόμενες από 14 στον πρώτο έως 19 στον τελικό ελιγμό) διακοπτόμενες στις ραφές, επικαλυπτόμενες από ισχυρά σπειροειδή κορδόνια, με την αλληλοτομία να δημιουργεί χανδρωτό πλέγμα κόμβων. Τα σπειροειδή είναι 3 ανά ελιγμό, αυξανόμενου προς τα κάτω μεγέθους στους αρχικούς ελιγμούς, ενώ στον τελικό είναι φαρδύτερα των μεσοδιαστημάτων, ισομεγέθη & ισαπέχοντα (στο ύψος της ραφής τελ. ελιγμού εμφανίζεται και 4ο ισχυρό, αλλά μετρίως χανδρωτό, κορδόνι, ενώ τα ώριμα δείγματα διαθέτουν και 5ο κορδόνι στο άνω τμήμα της βάσης, οριοθετούμενο από 2 ρηχές, σπειροειδείς χαραγές). Το εξωτ. ανάγλυφο είναι αρκούντως ορατό μέσα από το ημιδιαφανές στομ. άνοιγμα. Το όστρακο έχει περίπου ενιαίο & φωτεινό χρώμα κιτρινο-καφέ ή κοκκινο-καφέ. Το είδος διακρίνεται από το ελαφρώς μικρότερου μεγέθους παρόμοιο συγγενές Cerithiopsis minima, κατά την απούσα λευκάζουσα πρωτοκόγχη του τελευταίου.